Sneak Preview
Ruben keek naar het plafond en zag zijn fantasielandkaart.
De kleine krakjes waren de hoofdwegen, de bolletjes en putjes de steden.
Hij nam niet de hoofdweg, maar sloeg af en volgde een klein lijntje. Het kwam uit in de hoek van de kamer, waar het pad doodliep. Hij kon dezelfde weg terugnemen.
De wekker ging af voor de zoveelste keer en hij sloeg nog maar eens op de grote witte knop. Uit, die herrie!
Waar was hij gebleven? Dit was een serieus spel.
Ruben had besloten niet hetzelfde pad terug te nemen en zocht een mooi lijntje in de buurt van de gordijnen. De gordijnen waren het startpunt. Vanaf daar begon het. In tijd kon hij niet uitdrukken hoelang hij al naar het plafond staarde, maar wel in sigaretten. Hij stak zijn vierde sigaret op en het was nog vroeg in de ochtend. Hij moest eruit, douchen, ontbijten en naar zijn werk gaan. Gewoon doen wat van een volwassen man verwacht werd.
Hij hoorde Eva rommelen in de keuken. Juist als ze kon uitslapen was ze altijd vroeg wakker. Ze zette thee, roerde yoghurt en muesli keurig door elkaar en kookte een eitje. Van het aanrechtblad was nooit iets af te lezen, al had Eva een driegangendiner gekookt. Het was smetteloos en altijd opgeruimd. Er zou nooit een druppeltje yoghurt nog op het pak zitten voordat ze het terugzette in de koelkast.
Hoewel Ruben niet in de keuken was, wist hij precies wat er gebeurde. Ze zat nu aan het plastic scheve tafeltje, dat net paste in hun smalle keukentje. Haar hoofd lichtjes gebogen richting de muesli maar haar blik op oneindig. Voor Eva was er op dat moment geen keuken. De gedachten zweefden door het hele appartement, ze hadden ruimte nodig. De keuken was niet meer dan een smalle pijpenla. Er kwam daglicht via de keukendeur naar binnen en aan de andere kant van de keuken liep het licht door naar de donkere gang. Rechts wat witte kastjes, een oude gare koelkast zonder werkend vriesgedeelte, een afzuigkap en de veel te grote wasbak. Links de stille witte muur. Aan deze muur stond het tafeltje met twee stoelen van IKEA. Eva had al meerdere keren de muur gepimpt. Er had al van alles gehangen, zoals een schilderij, een fotocollage en een spiegel. Ze hadden het niet gewonnen van de rust van de witte muur.
Eva kwam de slaapkamer binnen met twee dampende mokken koffie. Ze droeg alleen een kort oud wit T-shirt en dat stond haar beter dan de galajurk van het model, die ze gisteravond op televisie hadden gezien. Het model stond op de rode loper en de jurk was rondom haar borsten gemaakt. Eva vond haar prachtig, Ruben zag alleen een overdreven persoontje staan dat volgens hem zo high was als een konijn.
Eva doorbrak soms het ritueel van wakker worden, ontbijten en de dag vol goede moed aankijken. Niet voor Eva, niet vandaag. Na het ontbijt ging ze weer terug naar bed en zo stak ze een middelvinger op tegen de dag. Begin jij maar lekker, ze deed er vandaag niet aan mee.
‘Het maakt mij niet uit hoor, schat, maar moet jij niet vandaag voorraad tellen?’ zei ze nonchalant terwijl ze de televisie aanzette. Hij zag hoe rustig haar handelingen waren: ze pakte de afstandsbediening van het nachtkastje, liep even naar de badkamer om een borstel te pakken, nam langzaam een slokje van haar koffie, drapeerde vier kussens achter haar rug en ging liggen zonder dat ze geluid maakte.
‘Ik heb geen zin, ik blijf vandaag de hele dag in bed. We zijn met twee man om te tellen en vorige keer heb ik het ook alleen gedaan. Hoe vaak kan een mens nu eenmaal in zijn leven de voorraad tellen? Ik bel even dat ik last heb van maagkrampen en dan komt het wel goed,’ zuchtte Ruben zwaar.
‘Je kunt beter een andere ziekte misbruiken,’ zei Eva rustig. Hij keek haar vragend aan.
‘Straks denken ze dat je weer te veel gedronken hebt,’ lachte Eva in zijn gezicht. Ruben zuchtte omdat hij wist dat hij gisteravond te veel had gedronken. De drank in gevecht met de dagelijkse sleur. De herhaling, die eeuwige herhaling.